Afgelopen week kreeg ik een appje van Pamela. Ik heb haar wel vaker genoemd in mijn blogs. Een juf die ik jaren geleden heb leren kennen i.v.m. een ‘moeilijke’ groep. Een juf die je elke klas gunt. En sinds vorige jaar ook Specialist Klasse(n)Kracht in opleiding. Ze appte me over 28 kinderen die weer flink de boel aan het uittesten waren.
Eentje die ik afgelopen week vaak gehoord heb. Acht weken niet op school geweest. Echt, heb niet het idee dat je gewoon verder kunt gaan waar je gebleven was, want dat gaat echt niet werken. En daarom heb ik Pamela gevraagd haar verhaal op te schrijven.
Gevoel
Mijn innerlijke kind. Ik ken haar…en in de opleiding Specialist Klasse(n)Kracht bij Jelly werd ik me er nog meer bewust van. Ik ben trots op mijn innerlijke kind. Het zorgt voor gekke spontane situaties, tikkeltje impulsief soms, veel geintjes en speelse situaties. Maar de ander kant is er ook.
Stampvoetend bij de persconferentie van Rutte: De basisscholen gaan wel open. Zijn ze nou helemaal gek geworden? Zijn wij niet belangrijk en worden we zomaar voor de Corona leeuwen gegooid? Het is niet eerlijk! Ik ga staken. En meer van dat soort emotionele gevoelens. Helaas, niemand luisterde in de politiek. Maar goed dat ik Rutte zijn 06 niet had: ik had hem gebeld.
Hier thuis snappen ze mij deels, maar missen het “gevoel” van de leerkracht. Dus dan maar op social media, waar ik medestanders vind op FB pagina’s over het onderwijs. Helaas ook tegenstanders. Vooral die reacties onder krantenartikelen.
Met gestrekte pen ging ik er in: hoe durf je zo over de leerkracht te denken? Ik word teruggefloten door vrienden en mijn 20 jarige dochter: “mam, ga nou geen ruzie maken”! Ruzie? Ik kom op voor mijn collega’s en mijn vak. Maar ‘t zorgde alleen maar voor een hoge bloeddruk. Vooral toen ik las over een moeder die haar kind geïnstrueerd had dat als ze stiekem gingen testen op school, dat ze dan naar huis moet rennen, want dat wattenstaafje gaat een trauma bezorgen. Hoe geef ik mijn kind een onveilig gevoel op school.
Het is zo ver: gewapend met een spatscherm, mondkapje, handgel en thermoskan. En vooral een dikke sjaal. De berichten van -10 lees ik namelijk ook op Feestboek.
Om even een zijweggetje te maken: ik ben 4 dagen voor de lock-down gestart op mijn nieuwe school. Ik reis iedere dag 120 km om hier te kunnen zijn: de plek voelt goed, als thuiskomen, hele fijne collega’s en ik kan er het verschil maken! Ik sta 2 dagen voor de klas en 2 dagen coach ik en ben ik BC. Prachtige combi!
Onwennig
Tijdens de lock-down investeer ik in tijd met de kinderen in kleine groepjes online: een spel, een cavia bekijken, een baby bewonderen, een les geven, zingen voor een jarige…Maar gisteren stond ik weer in het lokaal. Onwennig. Wat verward. Ramen wijd open. En nogmaals gel op mijn handen. De kinderen druppelen binnen. Normaal zitten ze in een 6-7-8 combi, maar vanwege de “ bubbels” kiezen we voor jaargroepen.
28 Kinderen uit groep 8 zoeken hun plek. Letterlijk en figuurlijk. Het lokaal is vol, de mondkapjes gaan af, de handen zijn gewassen. Het is nog vreemd. Kinderen reageren op elkaar. Zowel positief als negatief. Kinderen lachen elkaar gewoon uit als er iets mis gaat. Ik bied duidelijke kaders, begrens, stel vragen, biedt structuur, spreek duidelijke gedragsverwachtingen uit. Een aantal kinderen ‘vechten’ tegen de begrenzing.
Uitdagend kijken een aantal ogen mij aan. Uitgeprobeerd worden. Inwendig moet ik lachen. Ik heb ze in alle soorten en maten gehad. Na 23 jaar onderwijs ken ik mijn gasten.

Hoe veilig ben ik?
We doen een spelletje, we draaien aan een digitaal rad met allerlei leuke vragen. Ik vertel leuke anekdotes. Ik voel een positieve vibe. En voel ook dat ze zoekende zijn. Wie is hier de baas, hoe ben ik hier veilig. Al kennen ze elkaar allemaal, de hele dag met elkaar zijn in deze groepssamenstelling is toch anders.
We gaan naar buiten. De sneeuwballen worden gemaakt. Ook door mij. En we gaan los. Juf die een sneeuwbal gooit is voer voor vooral de jongens. Ik word massaal achtervolgd. Er worden sneeuwballen in mijn capuchon gegooid en ik voel de druppels over mijn blote rug glijden. Maar de lol is met geen pen te beschrijven.
De verbinding die ontstaat. Juf stelt niet alleen grenzen en hoge eisen. Juf kan ook meespelen, plezier maken, gek doen, kan tegen een stootje. Juf ziet mij, als de zogenaamde “vijand” omdat ik haar inpeper, omdat ik in mijn eentje aan de kant sta, omdat mijn hand zeer doet.
Eenmaal weer binnen in de klas voelt het al anders, er is een vorm van respect ontstaan. Kinderen nemen mijn gedragsverwachtingen over, spreken elkaar aan. Zetten zich in omdat ik iets leuks heb afgesproken voor het einde van de dag. Als beloning voor een afspraak. Ze zoeken me op. En ik hen. Het aftasten lijkt al wat voorbij. Het kost me moeite om afstand te houden. Letterlijk dan. Figuurlijk kom ik steeds dichterbij. Het is koud in de klas, maar met een warm gevoel sluit ik de ramen weer.
Ik twijfel nog steeds aan de keuze om de scholen weer open te doen. Ik hoop dat we gezond blijven. En wat hou ik van mijn vak. En van het spel dat groepsdynamiek heet.
Met dank aan Pamela, een bevlogen juf en begeleider.
Maak er een mooie week van. Geniet van de dynamiek die jij ongetwijfeld zult herkennen deze periode. Laat je eens lekker inpeperen, maak plezier, lach met elkaar. En wil je weten hoe jij deze dynamiek actief kunt begeleiden? Je kunt heel laagdrempelig kennis maken met Klasse(n)Kracht®. De aanbieding geldt alleen voor de maand februari. Klik hier voor meer informatie.
Met een verschillige groet,
Jelly.
Mooi geschreven en zeker herkenbaar.
Ik merkte ook dat na de pauze; inclusief inpeperen en alles de sfeer ineens weer veel fijner en positiever was … Aftasten is de hele week wel gebleven met sommige dingen…Maar vooral het warme gevoel en de blijdschap elkaar weer echt te kunnen zien zijn blijven hangen ☺️ Op naar de nieuwe week!
Hoi Mike, Dank je wel. Heerlijk om te lezen dat inpeperen en dat warme blije gevoel. En dat aftasten ja dat hoort er weer helemaal bij. “Hoe zat het ook alweer allemaal hier in de groep”. Veel succes en plezier! groet, Jelly.