Jij hoort er ook bij!

Wilco zit dit jaar voor het eerst bij ons op school. Hiervoor zat hij op het regulier onderwijs waar hij het zwaar heeft gehad, echt zwaar. In januari hadden zijn ouders de toelaatbaarheidsverklaring voor het SBO binnen en hebben zij ervoor gekozen om hem het schooljaar af te laten maken en hem na de zomervakantie op het SBO te plaatsen.

In de eerste week laat hij het een en ander los over zijn vorige school. Om half 11 op de eerste dag staat hij voor mijn neus: ”Juf, ik vind het nu al leuker dan op mijn vorige school.”

Eerst vertellen – daarna begrenzen

Wilco heeft heel veel behoefte aan contact. Elk moment van de dag gebruikt hij om verhalen te vertellen, te praten om te praten, vragen te stellen waarop hij het antwoord al weet. De eerste week laten we het zo, daarna begrenzen we hem. Vertellen mag, maar niet op elk moment. Hij is 10 jaar en kan dat begrijpen.

“Mijn vorige juf zei dat ze geen tijd had om mij te helpen. Ik moest op de laptop werken terwijl zij wel de andere kinderen hielp.” Mijn maag knijpt zich samen. “Dan voelde je je vast buitengesloten.” “Ja” Diepe zucht.

Uitleggen, hoe het werkt

In deze weken maken we de Cito toetsen die vanwege de lockdown niet gemaakt zijn. En dat is best wel even wennen als je nog maar zo kort op een nieuwe school zit. Gelukkig is hij niet de enige nieuwe leerling, er zijn er 6. Daarom leggen we zo goed mogelijk uit hoe wij op deze school de toetsen afnemen. Maak jij even geen toets, dan doe je wat anders. Ieder kind heeft een eigen werkboekje.

 Stil verdriet

Zo ook vandaag. Er is hard gewerkt. De kinderen laten respectvol gedrag zien door stil te zijn voor degene die een toets maken. Er wordt niet gelopen, er wordt zachtjes gewisseld van werk en er wordt niet gepraat. Heel knap dat dat al na 5 weken bereikt is.

Als de tijd van het toetsen voorbij is, geef ik de groep een compliment. Ze mogen de bijzondere kleurplaat maken als ze daar zin in hebben. En omdat ze al zo lang stil zijn geweest, mogen ze bij elkaar aanschuiven. Ik ga achter mijn bureau zitten en blader in de toetsen, want ik ben natuurlijk best benieuwd hoe die gemaakt zijn.

Wilco blijft aan zijn tafel zitten, dicht bij mijn bureau. Dan hoor ik opeens een zacht “Juf?” Ik kijk op en zie dat hij een vraag heeft. Meestal is hij zo vrij om te gaan lopen en me op te zoeken voor een verhaal, maar nu zit hij nog stilletjes achter zijn tafel. “Geldt dat kleuren ook voor mij?”,  vraagt hij zachtjes. “Waarom geldt het niet voor jou?,” vraag ik hem verbaasd. “Mag ik ook gaan kleuren?” vraagt hij nog een keer. “Iedereen mag kleuren, jij ook. Dus als ik zeg ‘jullie mogen’…. dan hoor jij daar ook bij.”

“O, op mijn vorige school niet. Dan mocht ik dat niet. Ik hoorde niet bij ‘jullie’. “Hier wel, jij hoort bij ons. Jij bent ook stil geweest en hebt ook hard gewerkt.” Hij is nog niet helemaal zeker van zijn zaak en vraagt: “Betekent het ook dat ik ook bij andere kinderen mag zitten?” “Helemaal goed, jij hoort bij ons, dus jij mag dat ook.”

Blij pakt hij zijn stoel en zoekt gelijk contact met andere kinderen en schuift gezellig aan.

In kleine inkijk van stil verdriet.

Ga op zoek naar antwoorden

Dit verhaal stuurde Judith mij, leerkracht SBO en Specialist Klasse(n)Kracht®. Ik krijg er kippenvel van. Neem ik het de leerkracht kwalijk? Nee absoluut niet. Ik denk dat de leerkracht van de Basisschool met zijn handen in het haar heeft gezeten. Niet wetend wat te doen met Wilco.

Ik weet dat er heel veel leerkrachten zijn die niet weten wat ze moeten doen om bepaalde kinderen erbij te houden. Ik kan alleen maar zeggen: ga op zoek naar antwoorden, bij collega’s, d.m.v. scholing, begeleiding etc.

Een verschillige groet,

 Jelly