Hoe je van achterstanden JEUK en ander ongemak krijgt en beter PLEZIER kunt maken
Ligt het aan mij? Maar ik krijg ontzettend jeuk van die berichten en gesprekken over achterstanden. Ik moet eerlijk zijn ik heb nog geen onderzoek degelijk tot mij genomen, maar vanaf het moment dat we met lock down te maken hebben lijkt het gesprek vooral daar over te gaan. En dat terwijl de meeste leerkrachten zich het snot voor de ogen werken om er voor te zorgen dat kinderen goede instructie krijgen, dat er gewerkt wordt aan een groepsgevoel, dat er aandacht en contact is met alle kinderen, dat er challenges worden aangeboden, gezellige energizers etc etc.
Staat iemand daar eigenlijk wel eens bij stil. Hoe dat voelt? Dat je je een slag in de rondte werkt om alle kinderen van instructie en materiaal te voorzien en dat je voortdurend om je heen berichten te verstouwen hebt dat gaat over achterstanden. Lekker voor de moraal.
Misschien ligt het aan mijn beperkte kennis op dit moment, nogmaals ik heb me er nog niet in verdiept, ga ik wel doen, maar ooooooh wat heb ik een weerstand. Laat ik mezelf als voorbeeld nemen.
Ik ben dom…
Ik ben op mijn 6e verhuisd van Friesland naar een dorp in Noord Holland. Ik had dus een behoorlijke taalachterstand want wij spraken thuis altijd Fries. Mijn eerste rapport, ik kan het me nog heel goed herinneren, was een lijst met alleen maar 6-en. Vreselijk vond ik het. Ik heb weinig herinneringen uit mijn schooltijd, maar deze zie ik echt voor me. Ik was 6 jaar en ik had alleen maar zessen op mijn lijstje. Ik kan je zeggen dat dat mij niet het gevoel gaf dat ik een hoogvlieger was. Ik kan me dus ook niet herinneren dat toen ik een CITO score van 98% had dat ik daar blij mee was. Want in mijn hoofd zat nl al iets anders geworteld: ik ben dom.
Ik had van huis uit geen ondersteuning. Mijn ouders waren meer van het praktische, jij bent een meisje, dus jij hoeft niet te leren. Terwijl ik wel heel graag wilde leren. Ik zal je de details besparen maar via een omweg ben ik op de universiteit beland, heb gestudeerd en doe wat ik het liefste doe. En ik leer nog elke dag bij;)
Ze had een droom
Zo zijn er veel verhalen. Neem F. Fijn Marokkaans-Nederlands gezin. Oudste dochter is ooit gestart op, ik dacht uit mijn hoofd, het KBL. Had het niet makkelijk. Maar ze had een droom. Ze wilde meer. Dus steeds een niveautje hoger.
Inmiddels is ze zo ver dat ze bezig is met haar master verpleegkunde. En zo zijn er volgens mij heel veel voorbeelden te noemen. Ik geloof dat als je de potentie hebt, de motivatie, als je door krijgt wat je talenten zijn, waar je ambities liggen dat we het dan niet over achterstanden hoeven hebben.
We ontwikkelen ons. Punt. En natuurlijk hebben sommige leerlingen meer begeleiding, support, liefde en aandacht nodig. Of materiaal. Staat er niet in elk gezin een computer. Maar de vraag die mij bezig houdt is of we dat dan maar steeds achterstand moeten noemen.
Achterstand
Een achterstand bestaat alleen als je een norm als uitgangspunt neemt. Als ik een ouder hoor zeggen mijn zoon zit in groep 4 en hij loopt op zijn tenen, dan krijg ik daar ontzettend jeuk van. Hoe is het mogelijk dat we dat met elkaar toestaan, dat een zevenjarige al op zijn tenen moet lopen.
Waarom hebben we het niet over die vorm van mishandeling. Hoe moet dat voelen dat je als kind steeds maar geconfronteerd wordt met net niet.
Kunnen we nu eindelijk met elkaar afspreken dat kinderen zich ontwikkelen volgens een niet altijd voorspelbare route. Zoals Jelle Jolles dit ook heel mooi aangeeft m.b.v. van verschillende ontwikkelings curven.
Sommigen kinderen ontwikkelen zich snel, steile curve omhoog en dat buigt dan naar rechts, sommige kinderen ontwikkelen zich langzaam maar in de tijd komen ze op hetzelfde niveau uit en sommige kinderen volgen een gemiddelde curve.
Maar zolang we deze kinderen bij elkaar in een klas proppen en vinden dat ze allemaal op het zelfde moment dezelfde leerontwikkeling door moeten maken, dan zullen we deze onzinnige gesprekken over achterstanden houden ben ik bang.
Plezier principe
En daarom lieve leerkrachten, begeleiders, directeuren zorg naast dat je veel werkt maakt van dat leren dat je dagelijks regie voert op het plezier hebben met elkaar. We hebben nu eenmaal een natuurlijke aandrang om plezier te beleven. Freud noemt dat het ‘plezier principe’.
Door plezier met elkaar te maken zorg je ervoor dat je een fijn gevoel krijgt. Denk aan het “nog een keer, nog een keer” van die kleine dreumesen als je ze laat schaterlachen. Nou dat!
Een intern begeleider schrijft me: Ik ben er thuis voor 100% en op het werk wat mogelijk is. Dus vanmorgen stond ik Just Dance te dansen en vervolgens met kaartjes van de tafel van 4 door de kamer te rennen naar de goede antwoorden. We hadden lol en het was reuze gezellig. Daar gaat het om!. Ik ben trots op mezelf.
Zorg dat je elke dag twee dingen doet waar je samen met je klas van moet schaterlachen. En super tof als je de dingen wilt delen hieronder in het commentaarveld. Ik geniet met jullie mee.
Een verschillige groet,
Jelly
Precies dit! Ik zat gisteren bijna huilend van boosheid en frustratie voor de televisie naar OP 1 te kijken naar minister Slob. Hij vertelde dat het voor ouders en kinderen en voor hem zelf een enorme teleurstelling was dat de scholen dicht moesten blijven. Dit zei hij meerdere keren achter elkaar. In het hele gesprek is het niet over leerkrachten gegaan. Ik lees in alle media hoe zwaar ouders en kinderen het hebben en hoe hard de minister werkt aan maatregelen.
Ik denk inderdaad dat wij niet hard werken, dat wij zomaar wat doen. In de telegraaf stond zelfs dat: de kinderen toch niets leren van die opdrachtjes…..! Echt mijn broek zakt af van al deze opmerkingen! Ouders die hun kinderen zat zijn en dit keer op keer uiten! Ouders die niet kunnen genieten van deze tijd, die niet blij zijn dat je samen kunt lunchen of even extra naar buiten of naar de speeltuin kan of even gewoon gezellig samen op de bank kan zitten knuffelen . En ja ik snap dat zij ook moeten werken, maar kijken samen is wat mogelijk is. Ik werk ook bijna 24/7, afschakelen is er in deze tijd nauwelijks bij!
We moeten met deze tijd dealen en eruit halen wat er voor jou, je kind of je groep inzit en straks als we hopelijk half februari weer naar school kunnen dan zien we wel waar we allemaal staan, we zijn dan zo blij en gemotiveerd en genieten van elkaar dat school een fijne plek is om ons verder te ontwikkelen, maar laat thuis een fijne plek zijn! Oh ja en waren wij de enige met dit probleem?? Nee toevallig zit de hele wereld hiermee!
Heerlijk Saskia. Het komt uit je tenen! Dit bedoel ik dus precies. In plaats van al die negatieve berichten over iets wat we op dit moment toch niet kunnen veranderen (cirkel van betrokkenheid of cirkel van invloed) zouden we ook mooie voorbeelden kunnen laten zien zodat we van elkaar kunnen leren. Dit wordt een soort self fulfilling prophecy. Brengt alleen maar negativiteit met zich mee. Ik ben benieuwd wanneer de eerste leerkrachten uitgenodigd worden om te laten horen en zien hoe zij het doen.
Als ik hoor of lees over de achterstanden, lees ik niet dat dit bij de leerkracht zou liggen. Het gaat om de kinderen die thuis niet geholpen (kunnen) worden omdat ouders geen tijd hebben, aan het werk zijn en dus hele dag weg, die zelf teveel problemen of zorgen hebben of de Nederlandse taal niet machtig zijn. Kinderen die (niet altijd) een laptop tot hun beschikking hebben omdat die gedeeld moet worden met andere gezinsleden. Of die kinderen die uit beeld blijven zonder duidelijke reden en waar menig leerkracht zorgen over heeft. Vlgs mij gaat het in die berichten helemaal niet over de leerkrachten of hun inzet…
Ik zie louter leerkrachten die zich een slag in de rondte werken en ik ben vast niet de enige.
Hoi Wendy,
Ik ben het helemaal met je eens. Ik zie ook leerkrachten die zich een slag in de rondte werken. Ik vind het daarom jammer dat het steeds over achterstanden moet gaan. Ik hoor van veel leerkrachten dat ze daardoor het gevoel krijgen dat wat zij doen er allemaal niet toe doet. Minister Slob kan er ook voor kiezen om ook aandacht te besteden aan goede voorbeelden. Hoe worden ingewikkelde situaties opgelost. Hoe kun je het beste thuisonderwijs verzorgen. Hoe krijgen we de kinderen in beeld die uit zicht zijn. Leerkrachten aan het woord laten over hoe ze dat doen. Het gaat mij erom dat we aandacht besteden aan de positieve voorbeelden. Er zijn scholen die hebben er voor gezorgd dat alle kinderen een device hebben waarop ze thuis kunnen werken. Dat wilde ik met dit blog meer onder de aandacht brengen. Dank je wel voor je reactie Wendy. Heb het goed en blijf gezond. Groet Jelly.