Ja, hoor ik was aan de beurt. Beetje verkouden, beetje keelpijn, van die vage hoofdpijnklachten. Dus moest ik thuis blijven en een Corona test aanvragen. Ik hou hier helemaal niet van. Gedoe om niks. Storm in een glas water. Ik ben gezond etc. Ik betrapte mezelf er zelfs op dat ik dacht…ik kan ook gewoon niks zeggen, want ik ben echt niet ziek.

Gelukkig spreek ik gedachten hardop uit en krijg ik meteen op m’n donder van manlief. Dat weet ik natuurlijk ook allemaal wel dat ik anderen niet moet besmetten, verantwoordelijkheid nemen etc. Maar ik vond het ook wel weer een ontdekking dat die kleine rebel, dat deeltje in mij wat op de achtergrond af en toe gezellig met mij mee tettert en vindt dat dat voor anderen geldt maar niet voor mij.

Ik heb natuurlijk mijn verantwoordelijkheid genomen. Studiedagen afgezegd, testafspraak gemaakt, 48 uur geduld hebben en één dagdeel afgesproken om dit online te doen. O ja, we werken wel met TEAMS. Wel van gehoord maar nooit mee gewerkt. Ik werk vooral in ZOOM maar de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat deze groep nog nooit groter is geweest dan 7. En ook geen trainingskarakter had.

Gelukkig woont onze oudste tijdelijk weer thuis en zij werkt dagelijks met TEAMS dus ik kreeg een snelcursus. Ik snapte het volgens mij allemaal. Lichtelijk gespannen zat ik achter twee schermen, want ja ik wil de mensen zien en niet alleen maar naar een ppt starten. Had ik misschien zo voor de eerste keer beter wel kunnen doen… Afijn de perfectionist wil ook wat.

Hallo?

……………..

Hallo?

Horen jullie mij?

Kun je mij horen?

Ik hoor mezelf in een echo!

Kunnen jullie jezelf muten?

Je viel weg, kun je het nog een keer herhalen?

Ik zie je ppt niet!

Nu, wel?

Nee nog steeds niet!

Nu?

Nee…

Ondertussen zit ik als een malle op allerlei knopjes te drukken waarvan ik dacht dat het de route was. Echt mijn brein gaat dan zo op UHHHHHHHHHHH.

Hellupppppp….MAAIKEEEEEE!!!!!!!!

En dat herhaalde zich zo’n 6 keer. Echt diep respect voor al die leerkrachten die in maart massaal online les moesten geven. En vooral de wat ouderen onder ons. Hahahahahah hoewel dat natuurlijk ook weer niet voor iedereen geldt. Laat ik niet generaliseren.

Maar ook respect voor de leerkrachten die met veel geduld naar mijn gepruts hebben moeten kijken en luisteren…o, jee wat had ik het warm. En wat voelde ik me een beginner. Dat er überhaupt nog iets geleerd is….

Ik was kapot na 3 uur. Echt waar. Hoofdpijn, moe, gesloopt. Natuurlijk was ik ook niet helemaal fit (smoesje om mezelf gerust te stellen). Maar ojee wat viel mij dit tegen. Ik kan nog wel wat meters maken voordat ik me hier helemaal comfortabel bij voel. Nu wil ik mezelf wijsmaken dat ik ZOOM makkelijker vindt… of is dat gewoon m’n ego proberen te redden?

Mijn jongste dochter hoorde mijn verhaal, keek mij veel betekenend aan en sprak enigszins gewichtig: Nou mam…, ZO voelt het dus om dyscalculie te hebben. Dat je iets moet doen, wat iedereen makkelijk vindt maar wat in jouw hoofd anders werkt…dan wordt het een soort van blank… dan krijg je het warm en dat maakt het alleen maar erger….

Ik snap heel goed wat ze zegt. Ik heb dat ook echt bij haar gezien. Dat de paniek bijna uitbreekt. Herken je dit? Misschien heb je het ook wel ervaren in maart, dat je dacht…hellup hoe dan? En realiseer je je nu maanden ver dat je een nieuwe vaardigheid eigen hebt gemaakt. Eigenlijk is dat ook zo met het begeleiden van een ‘pittige’ groep. Als je er midden in zit denk je HOE DAN? Maar als je weet hoe het werkt, waar je naar kunt kijken, aan welke knoppen je kunt draaien dan word het ineens een stuk makkelijker

Fijne week allemaal!

Ik wens Noord (en mezelf op 2 dagen na) een heerlijke herfstvakantie toe!

Met een verschillige groet,

Jelly.

PS Ik had wel BINGO na deze presentatie….dat dan weer wel 🙂