Waar besteed jij in gedachten meer tijd aan, aan een compliment dat je krijgt of aan kritiek?

Wat raakt jou het meest? Een compliment of kritiek?

En als mensen naar je kijken, denk je dan dat ze iets positiefs over je denken of iets negatiefs?

De kracht van gedachten

Dit houdt mij al heel lang bezig (herken het ook bij mezelf) en ik herinner me ook nog het moment dat ik hier over las en dat ik dacht ‘waarom hebben ze me dit niet geleerd op school, daar had ik tenminste voor mijn hele leven iets aan gehad.

Afgelopen week is het er weer dagelijks. Dat komt zo, ik sprak met een meisje dat niet lekker in haar vel zit. Ze heeft een aantal leuke vriendinnen in haar klas, ze speelt ermee, ze wordt gemist als ze afwezig is, klinkt in mijn oren als iets wat voor veel kinderen heel fijn is. Maar er is één meisje in haar klas “die kijkt me altijd zo raar aan’…”zij haat mij echt”. Ik vraag daar op door en ja ze weet het zeker want dit meisje heeft negatieve dingen tegen haar zegt.

Ze is van mening dat als ze er anders uit zou zien (lees, blond haar, blauwe ogen, lichte huidskleur) dat ze haar wel aardig vindt. Ik sta met mijn mond vol tanden. Echt de tranen schieten in m’n ogen. Wow, ik kijk naar een prachtig meisje, volgens mij is ze ook slim, met een aantal overtuigingen over zichzelf waar geen speld tussen te krijgen is. Zelfs als mensen/kinderen aardige dingen tegen haar zeggen, dan doen ze dat ‘om te troosten, niet omdat ze het menen’. 

Ik moet denken aan het verhaal van de man met de hamer van Watzlawick. Ken je dat?

De man met de hamer

Een man wil een schilderij ophangen. Hij heeft wel een spijker maar geen hamer. De buurman heeft wel een hamer en daarom besluit de man te vragen of hij de hamer kan lenen. Dan begint hij te twijfelen: ”Wat als de buurman mij de hamer niet wil lenen? Gisteren groette hij ook al nauwelijks. Misschien had hij haast. Of deed hij alleen maar of hij haast had? Heeft hij iets tegen mij? Waar wat dan? Ik heb hem niets gedaan. Hij beeldt zich maar wat in. Wanneer iemand van mij gereedschap wil lenen, geef ik het hem meteen. Waarom doet hij dat dan niet? Hoe kan iemand een medemens zo een eenvoudig verzoek weigeren? Zulke mensen zijn de pest voor de buurt. Hij verbeeldt zich vast dat ik op hem aangewezen ben, gewoon omdat hij een hamer heeft. Nou, ik ben het werkelijk zat!”

De man stormt de deur uit en belt bij zijn buurman aan. De buurman doet open en nog voor hij kan groeten, schreeuwt de man hem toe: “Weet je wat jij kunt? Jij kunt die hamer in je haar smeren, eikel!

Bron: Paul Wadzlawick. Geluk is ook niet alles.

 

Overtuigd van mijn negatieve gelijk

Ik kan het me nog heel goed herinneren. Ik gaf cursussen voor het SON, een nascholingsinstituut, aan leerkrachten en OMG wat voelde ik me onzeker. Ergens diep down in mij zat de overtuiging dat ik dit echt niet kon. Ik kon wel vinden dat een dubbeltje een kwartje kon worden, maar daar was mijn ego het helemaal niet mee eens. Die tetterde altijd lekker op de achtergrond mee. Wat was ik nog groen en bang.

Herkenbaar? Dat je iets heel graag wilt, maar dat er zo’n tetteraar (of misschien wel een heel koor) op de achtergrond zit dat allemaal commentaar loopt te geven waarom je dit echt niet moet willen.

Als bv een cursist onder uitgezakt naar mij zat te kijken/luisteren, dacht ik onmiddellijk: hij vindt mijn verhaal niet interessant, zie je wel je kan het niet, je valt nu echt door de mand, jij denkt maar dat je alles kan, maar zo is het niet gesteld in het leven, en ga zo nog maar een tijdje door. Vervolgens voelde ik dan een soort verlammende angst bezit van mij nemen en ik weet nooit hoe ik die avonden door ben gekomen, maar ik was er niet meer bij. Wat voelde ik me op zo’n moment ellendig en vooral incompetent, ik ging dan heel hard m’n best doen om er voor te zorgen dat deze cursist het wel interessant zou vinden en het gevolg was dat ik doodmoe thuis kwam, maar ook heeeel onzeker.

Hoe herken jij dit?

 

Welke rol spelen negatieve gedachten in jouw leven?

Kun je je voorstellen hoe gaaf het is om hierin getraind te worden zodat je meer en meer je eigen gedachten kunt controleren? Dat je kunt ontdekken dat jij hierin een keuze kunt maken. Toen ik met dit gedachtegoed in aanraking kwam, was ik 25. En ik weet nog heel goed dat ik dacht: Waarom hebben ze me dat niet op school geleerd. Dan had ik tenminste iets geleerd waar ik levenslang profijt van zou kunnen hebben.

Ik nodig je uit om jezelf dit te leren, maar ook de kinderen in je klas. Dit is waar Persoonlijk Leiderschap, Persoonlijk Meesterschap over gaat, de vierde pijler in de RESPECT-aanpak©. Als je meer grip krijgt op hoe gedachten met je aan de haal kunnen gaan, waardoor jij je op een bepaalde manier voelt en ook bepaald gedrag vertoont, ga jij steeds meer het stuur van je eigen leven in handen nemen. Als we onze kinderen dit leren, geef je ze iets waar ze levenslang iets aan hebben.

Spreekt Klasse(n)Kracht je aan? Wil je groeien in je Persoonlijk Meesterschap klik HIER.

Fijne week,

met een verschillige groet,

Jelly Bijlsma.