Als ik nog even in de gymzaal sta om te checken of alles goed terug is gezet op de afgesproken plek, komen er een aantal jongens uit groep 4, opgewonden naar me toe gerend. Een leerling uit groep 3, ik noem hem Bart, heeft in de kleedkamer op de grond getuft. Hmm, niet handig en over de grens… mijn gedachten maken snel overuren over hoe te handelen in deze situatie. Bart is niet zo geliefd in de groep (ook al bij de kleuters niet) en dreigt nu al, drie weken na de start van het schooljaar, de zondebok te worden en dat wil ik voorkomen.

Zonder morren

Ik zie de klodder op de grond liggen en kijk naar Bart. Hij heeft een boze en gespannen uitdrukking op zijn gezicht. Rustig vraag ik alle jongens om zich aan te kleden. Als alle kinderen uit de kleedkamer zijn, vraag ik Bart om het op te ruimen. Dat doet hij zonder morren. Dan vraag ik Bart of hij na de gymles met mij mee wil lopen naar het lokaal om het daar samen nog even te bespreken. Gelukkig is het pauze en kunnen alle andere kinderen lekker naar buiten.

Verstoten egeltje

In het gesprek geeft hij schoorvoetend toe dat het inderdaad van hem is. Hij heeft er spijt van, maar het gebeurde gewoon. Het is niet dat hij dit zo graag wilde.
Ik moest denken aan het filmpje dat we afgelopen week met de groep hadden bekeken, het filmpje van een verstoten egeltje.
Hij gaf aan zich regelmatig het egeltje van de 

groep te voelen, dat hij graag vriendjes zou willen hebben, maar dat hij niet zo goed weet hoe dat moet en hoe je dan leuk samen kan spelen. ‘Ik word dan snel boos’, zei hij.
Ik vroeg Bart of hij na de pauze, ‘sorry’ zou willen zeggen en of we zijn gevoel met de groep zouden mogen delen. Dat wilde hij wel. Ik gaf hem een compliment dat ik dat heel knap vond.

Het werd stil

Ik liet het filmpje nogmaals aan de groep zien en samen met Bart deelden we zijn gevoel en zei hij ‘sorry’ tegen de groep. Ik aaide hem over zijn mooie stekelkoppie. Samen hebben we met de groep zijn ‘egeltjesgevoel’ gedeeld. Het werd stil, de kwetsbaarheid die Bart durfde te tonen was krachtig en zorgde voor empathie. Samen met de groep werden er voorstellen gedaan hoe we Bart kunnen helpen. “Als je boos wordt dan moet je misschien eerst diep zuchten oftot 20 tellen. Bart kon zich daar goed in vinden. Ook staken er kinderen hun vinger op om te zeggen en dat ze met hem wilden spelen, dat hij er ook bij hoort. Dan smelt toch gewoon je hart?

Kippenvel momenten

“Hierbij mijn ervaring zoals ik deze gedeeld heb op de studiedag. Tijdens het schrijven van het stukje, besefte ik hoe blij ik ben met mijn kennis van Klasse(n)kracht.”

Met dank aan Ingrid, leerkracht en Specialist Klasse(n)Kracht. Ik heb er niks aan toe te voegen behalve dat voor mij dit kippenvel momenten zijn. Dit is waarom ik doe wat ik doe. Dat we kinderen als Bart niet aan hun lot overlaten, maar dat we op zoek gaan naar wat er achter het gedrag schuilt en de groep erbij betrekken, zodat kinderen als Bart erbij betrokken worden i.p.v. verstoten worden. Heb jij ook zo’n mooie ervaring? En zou je die graag willen delen? Ik ontvang het graag!

P.S. Ik kreeg een paar dagen later nog een berichtje van de leerkracht: “En vandaag had hij een speelafspraakje. Hij was er zelfs een beetje zenuwachtig van.”

Wil je ook graag regie voeren op Erbij Horen? Ben je nieuwsgierig naar het filmpje van het egeltje? In het kader van de Week tegen Pesten heb ik een gratis e-book gemaakt.

Klik HIER  

Veel plezier ermee! 

Met een verschillige groet, 

Jelly